Ina #1.

Czasami starczy tylko splunąć na szczęście 
Spójrzmy sobie w oczy, będziemy wiedzieć więcej 

Po długiej nieobecności postanowiłam powrócić, jednakże widzę, że przyjdzie nam się widywać już na nowych śmieciach. Grono bravowiczów jest już znacznie mniejsze, można by rzec, że sama śmietanka towarzyska nam została. Więc kochana elito, starzy wyjadacze i wy, całkiem nowi, witajcie. Nie pamiętam o czym pisałam w ostatnim poście na starym BRAVO, więc może małymi kroczkami wszystko nadrobimy. Praca magisterska obroniona na 5, a studia zakończone z wyróżnieniem. Nowa praca wyjątkowo przyjemna i - co w dzisiejszych czasach dla wielu najważniejsze - bardzo dochodowa. Pojawił się pewien Pan, który wyrwał mi brutalnie serce z piersi, jednak zamiast go podeptać, schował je głęboko w sobie. Przeprowadziłam się z miasta na obrzeża; z mieszkania na piątym piętrze, wielkiego, krakowskiego wieżowca, do domku jednorodzinnego z ogrodem i basenem. Życie jak z bajki można by rzec. A później informacja o guzie na narządach rodnych, podpisywanie sryliarda papierów i zezwoleń na wycięcie kobiecych narządów i cholerne badania histopatologiczne. Obecnie jestem po operacji i wielu nerwach. Nowotwór nie był złośliwy, zespół lekarzy wyciął jedynie części szkodliwe, zachowując przy tym cały dotychczasowy układ narządów rodnych, więc i tym razem spadłam na cztery łapy. Chwilo odpoczywam mając nadzieję, że  z dnia na dzień będzie coraz lepiej. Chwilę oddechu pragnę złapać właśnie tutaj, z Wami, żeby chociaż na chwilę uciec od tego wszystkiego, co ostatnio się dzieje. I wiecie co? Cholernie tęskniłam.

nie dotykaj go, 
ani myślą ani wzrokiem 
życie bywa jak sen - 
wymińmy go bokiem 

Ina.