Autorka jest arogancka, odpychająca, nadgniła. I tak właściwie, to chuj ją obchodzi, co sądzi opinia publiczna. Jak córa Koryntu, szkarłat nocy, cień wiatru, po prostu kobieta nieskalana uczuciem, która postanowiła stworzyć postać, tym razem na własne podobieństwo. Doszła do wniosku, że przeżywanie czegoś równie abstrakcyjnego jak dozgonne szczęście, miłość czy inne iluzje, jest dosyć bezsensowne. Ludzie nie są w stanie zrozumieć, że posiadanie swojego świata, wcale nie świadczy o schizofrenii. Nie pozwoli sobie więcej zamykać ust ziemią i na powrót staje się zimową nocą. Nie liczę na to, że mnie pokochacie. Właściwie mam to głęboko w moich zgrabnych czterech literach. Jestem specyficzną postacią wyzutą z moralności. Nie każdemu przypadnie do gustu to co piszę, ale i ja nie piszę dla każdego. Wulgarność i pruderia są tu na porządku dziennym. Znam doskonale trzy języki: ironię, sarkazm i przekleństwa. Krytykę uznaję, ale jedynie na poziomie. Wytykanie błędów stylistycznych i interpunkcyjnych również, bowiem profesorem Markowskim jak na razie nie jestem (i zapowiada się, że nigdy nie będę) i mimo nauki i poprawy to wciąż potrafię kalać polski język. Czasami umyślnie, ale to już inna sprawa. Mam obecnie skłonność do życia we śnie, do zmyślania sobie ludzi i sytuacji. Do urabiania życia na kształt teatru. To by było na tyle. I było w niej coś kobiece, nieuchwytne, dalekie, dzikie. Coś, co trzeba chwytać pazurami.