Terapii nie można polubić, przynajmniej w moim przypadku. Jest jednak wpisana w moje życie, jak jedzenie i picie. Wydaje mi się, że "przyzwyczajenie" to dobre słowo, jakie obrazuje mój stosunek do niej. Jeśli natomiast chodziło ci o schizofrenię, to tym bardziej nie, tej też polubić nie można. Można co najwyżej nauczyć się jakoś z nią żyć.

Nie brzmi źle. Myślisz, że można ją polubić? W sumie nie wiem, czemu o to zapytałam  - napisałam to i wydało mi się to zaraz jakimś absurdem. Tak czy siak - trzymam kciuki za Twoją i tak dzielną walkę.

Przede wszystkim nad emocjami i urojeniami. Często pojawia się też temat szkoły, która sprawia u mnie niemały problem. Choruję na schizofrenię paranoidalną, więc rozmowy w dużej mierze są "o wszystkim", bo nie umiem trzymać się jednego tematu. Czasem rozmawiamy o emocjach, czasem o życiu, a czasem po prostu o jakimś singlu wymienionego tu już pana.

I care!

Mam podobnie z tym, że nie ufam ludziom. Ostatnio podałam adres bloga bibliotekarce, a ona przekazała dalej. Odrzuciło mnie od pisania na najbliższe...ee, do końca świata. A realnie to już w ogóle porażka, prawie z nikim nie rozmawiam. Został mi już tylko D., z którym ostatnio spotykamy się tyle, co kot napłakał, bo tylko raz, może dwa na tydzień. Kawa jest moją wierną przyjaciółką - nawet teraz, pisząc te słowa, sączę pyszną, karmelową kawusię z kubka z logiem Eminema, na punkcie którego po raz enty nabawiłam się przeogromnej obsesji. "Keep calm, cuz I am the real Slim Shady", śmieje się do mnie napis z kubka zakupionego jakieś dwa lata temu. I rzeczywiście, po tym czasie nadal gnieżdżą się we mnie resztki Shadiego, biegam po domu w nieco przydużej bluzie, pomagając przy sprzątaniu i nucąc sampel z kawałka Stan. Żyć nie umierać. A jutro znowu zajęcia. Nie wiem jak to przeżyję. Jutro mam też wizytę u psychologa. Chyba się załamię. Nie mam ochoty z nią rozmawiać. Też chodzisz do psychologa? To pomaga, ale w małym stopniu - bardziej dobija.