Wiedziałam. 
To uczucie, które wznosi Cię ponad szczyt czasem faktycznie jest tylko po to, aby bardziej bolało
gdy spadniesz w dół.

Jest tyle rzeczy, które chciałabym napisać, powiedzieć...
ale nie mam komu, a nawet jeśli będę miała, to i tak pewnie tego nie zrobię.
mam problem z zaufaniem.
od jesieni sięgnął już takiej skali, że w kącie głowy mam spakowane walizki, jakbym miała usłyszeć lada chwila, 
że mam wy#ierdalać.

Ale nie robię nic. Póki co siedzę zatopiona po uszy w muzyce. Wiem, nikogo to nie obchodzi jakiej, bo każdy patrzy na muzykę przez pryzmat własnych odczuć, a nie ma przy tym lepszych i gorszych.
Ręka dochodzi do siebie, i choć nie działa to tak szybko jak bym chciała, staram się nie prosić nikogo o pomoc, w zasadzie radzę sobie 

i za kilka dni będzie po wszystkim.
Wiem. To nie moja wina.
Ale nie mogę znieść tego, jak patrzy na mnie wzrokiem zarezerwowanym normalnie dla leżącego na dywanie kociego g#wna,
gdy dłużej niż zwykle męczę się z zapinaniem guzików.

Prawko w toku, w zasadzie zaraz będę obmawiać dalszy plan działania z instruktorem.
Mam bajecznie piękne zdjęcie, magiczny numer PKK i badania od lekarza, w których stwierdzono, że coś tam widzę i raczej mieszczę się w normie.
No spoko. Dziś może pałam nieco mniejszym entuzjazmem do tematu, no ale mniejsza. Dostanę książkę z zadaniami i na pewno poprawi mi się humor.

Czasem czarna kawa lepiej ogrzewa serce niż czyjakolwiek obecność.

W dni takie jak ten myślę o powrocie na Wschód, gdzie nie ma nic poza zapomnianymi przyjaciółmi, moją małą dziwną rodziną i szybko zapadającymi nocami.
Nie jest to oczywiście możliwe, a tym bardziej racjonalne.
Ale przynajmniej daje cień uczucia, że gdzieś na tym pieprzonym świecie jest miejsce, do którego pasuję...

Who cares...

I care!

Mam podobnie z tym, że nie ufam ludziom. Ostatnio podałam adres bloga bibliotekarce, a ona przekazała dalej. Odrzuciło mnie od pisania na najbliższe...ee, do końca świata. A realnie to już w ogóle porażka, prawie z nikim nie rozmawiam. Został mi już tylko D., z którym ostatnio spotykamy się tyle, co kot napłakał, bo tylko raz, może dwa na tydzień. Kawa jest moją wierną przyjaciółką - nawet teraz, pisząc te słowa, sączę pyszną, karmelową kawusię z kubka z logiem Eminema, na punkcie którego po raz enty nabawiłam się przeogromnej obsesji. "Keep calm, cuz I am the real Slim Shady", śmieje się do mnie napis z kubka zakupionego jakieś dwa lata temu. I rzeczywiście, po tym czasie nadal gnieżdżą się we mnie resztki Shadiego, biegam po domu w nieco przydużej bluzie, pomagając przy sprzątaniu i nucąc sampel z kawałka Stan. Żyć nie umierać. A jutro znowu zajęcia. Nie wiem jak to przeżyję. Jutro mam też wizytę u psychologa. Chyba się załamię. Nie mam ochoty z nią rozmawiać. Też chodzisz do psychologa? To pomaga, ale w małym stopniu - bardziej dobija.  

Przede wszystkim nad emocjami i urojeniami. Często pojawia się też temat szkoły, która sprawia u mnie niemały problem. Choruję na schizofrenię paranoidalną, więc rozmowy w dużej mierze są "o wszystkim", bo nie umiem trzymać się jednego tematu. Czasem rozmawiamy o emocjach, czasem o życiu, a czasem po prostu o jakimś singlu wymienionego tu już pana.

Nie brzmi źle. Myślisz, że można ją polubić? W sumie nie wiem, czemu o to zapytałam  - napisałam to i wydało mi się to zaraz jakimś absurdem. Tak czy siak - trzymam kciuki za Twoją i tak dzielną walkę.

Terapii nie można polubić, przynajmniej w moim przypadku. Jest jednak wpisana w moje życie, jak jedzenie i picie. Wydaje mi się, że "przyzwyczajenie" to dobre słowo, jakie obrazuje mój stosunek do niej. Jeśli natomiast chodziło ci o schizofrenię, to tym bardziej nie, tej też polubić nie można. Można co najwyżej nauczyć się jakoś z nią żyć.