W szpitalu czuję się lepiej, przynajmniej takie odnoszę wrażenie. Ja się po prostu boję, że ta granica między światem urojeń Paranoia Land (tak to nazywam) a realnym światem się zatrze i znowu będę musiała cierpieć. W szpitalu natomiast mam pewność, że jestem pod opieką specjalistów, jakiej w domu nie zapewnią mi ani rodzice, ani nawet przyjaciółka. Opisywać nadal będę, kiedy tylko znajdę odrobinkę czasu, bo uwielbiam pisać.
Natłok myśli niestety często mi w tym przeszkadza i lecą rzeczy typu:

"Pod osłoną nieba nic nam dzisiaj nie potrzeba. Otulają mnie myśli ciągiem prosząc, gdzie jestem to ja nie wiem bezustannie obco się czuję i jednomyślnie jednym ciągiem we śnie to zapotrzebowanie. Jestem świadoma, jestem, nie jestem tym wybrańcem zaburzona w rytmie sama-nie-wiem jak to jest."

Lub: "Niezaprzepaszczeniorzeczywistość zaniedowiarozaprzeczenia."

Powtarzam się we wpisach, powtarzam się w komentarzach, nie piszę zawsze składnie, ale robię to dla własnej przyjemności i dla własnego użytku, prowadzę jeszcze kilka prywatnych dzienników i bloga, więc jest z tym okej.