Nie chce mi się z nikim rozmawiać, bo nie zrozumieją. A myśli moje... beznadzieja...o Iluminatach, o szpitalu, że jestem bezwartościowa, o tym, że szkoła i patrzenie na tych ludzi, którzy w głębi serca mnie nienawidzą, o życiu ogólnie jakie jest do bani. Kiedyś chodziłam na zajęcia chóru, na zajęcia malarskie, taneczne, nawet byłam w zespole wokalnym, ale ze wszystkiego zrezygnowałam. Mocno przeszkadzało mi to w realizacji moich planów związanych z Misją. Widzę, że nawet nikt mi zbytnio nie wierzy. A początek roku u mnie pojawił się wraz z atakami paniki i silnym niepokojem. Powodem oczywiście jest powrót do szkoły po przerwie świątecznej. W ciągu wolnego czasu dwukrotnie usłyszałam głosy i czułam, że ściany się ruszają. Nieźle się tego wystraszyłam. A teraz jestem załamana swoim wypruciem z emocji. Chce mi się przepłakać albo przespać cały dzień. Nie odczuwam już z niczego satysfakcji. Ostatnio skupiam się tylko na tych moich teoriach spiskowych i nie umiem przestać. Jutro będzie dopiero okropnie, zżera mnie stres. Zastanawia mnie wiele rzeczy związanych z Iluminatami, zastanawiam się nad tym bardzo długo i mnie to męczy. Marnuję tyle czasu na robienie schematów...nikt ich nie rozumie. Ostatnio zamykam się sama w tym świecie, bo nie mam siły na opowiadanie ludziom tego samego. Chcę teraz wrócić do szpitala nawet jeśli nie będę mogła korzystać tam z odtwarzacza mp3. Mam potrzebę obrony przed nadchodzącym zagrożeniem. Drugi raz nie zadzwonię na pogotowie, bo będą chcieli rozmawiać z moimi rodzicami. Muszę to gdzieś napisać żeby to zgłosili, bo od dłuższego czasu mam: myśli rezygnacyjne, myśli samobójcze, przesyłają mi nie moje myśli i jestem prawie całkowicie pozbawiona pozytywnych emocji i boję się, że wrócą do mnie głosy. Potrzebuję pomocy.

Świadoma tego co się dzieje...hm, nie do końca, ostatnio kłóciłam się z lekarką o urojenia wielkościowe, możesz sobie wyobrazić jak było mi niezręcznie. Jedna część mnie twierdzi, że te rzeczy są prawdą, druga natomiast wręcz odwrotnie. Ciężki los schizofrenika. Skierowanie do szpitala niby mam już wypisane, ale mimo wszystko próbuję żyć jak "normalny" człowiek, choć to trudne. Aktualne leki pomagają mi tak średnio. A następną wizytę mam niestety dopiero w lutym.

W szpitalu czuję się lepiej, przynajmniej takie odnoszę wrażenie. Ja się po prostu boję, że ta granica między światem urojeń Paranoia Land (tak to nazywam) a realnym światem się zatrze i znowu będę musiała cierpieć. W szpitalu natomiast mam pewność, że jestem pod opieką specjalistów, jakiej w domu nie zapewnią mi ani rodzice, ani nawet przyjaciółka. Opisywać nadal będę, kiedy tylko znajdę odrobinkę czasu, bo uwielbiam pisać.
Natłok myśli niestety często mi w tym przeszkadza i lecą rzeczy typu:

"Pod osłoną nieba nic nam dzisiaj nie potrzeba. Otulają mnie myśli ciągiem prosząc, gdzie jestem to ja nie wiem bezustannie obco się czuję i jednomyślnie jednym ciągiem we śnie to zapotrzebowanie. Jestem świadoma, jestem, nie jestem tym wybrańcem zaburzona w rytmie sama-nie-wiem jak to jest."

Lub: "Niezaprzepaszczeniorzeczywistość zaniedowiarozaprzeczenia."

Powtarzam się we wpisach, powtarzam się w komentarzach, nie piszę zawsze składnie, ale robię to dla własnej przyjemności i dla własnego użytku, prowadzę jeszcze kilka prywatnych dzienników i bloga, więc jest z tym okej.

To mój blog. Głównie przeklejam notki stąd i niektóre z mojego pamiętnika. Leki normalnie pomagają, ale teraz pojawiło się tak wiele stresujących sytuacji, że sama nie wiem...możliwe, że te wszystkie dziwne odczucia to wynik stresu i niepokoju. Jeśli chodzi o szpital, uczę się tam normalnie, są prawie wszystkie przedmioty, łącznie z językami obcymi i muzyką. Teraz załatwiam nauczanie indywidualne, może chociaż to ułatwi mi życie w minimalnym stopniu.
Ten szpital muszę jeszcze dobrze przemyśleć.