Święta, święta i po świętach. Sankarea skończona, Toradora skończona, książka skończona, kolejna paczka leków skończona, ferie niedługo też skończone. Wizyta wczorajsza u psychiatry dosyć dobrze wypadła. Zamówiłam jeszcze sobie koszulkę z motywem tsundere i jutro ją odbiorę w Formacie. Jestem bardzo ciekawa jak ona wyszła. Z W. nie było aż tak źle. Pograłyśmy trochę w gry, a dzisiaj wróciła do siebie. A P. odwala, dosłownie odwala, zmienia swoje osobowości jak skarpetki. Raz anioł, raz pokazuje swoje diabelskie oblicze. Już naprawdę nie wiem z kim mam do czynienia. Mam nadzieję, że dożyję sylwestra, bo jak się wkurzę nie ręczę za siebie. On może ma jakieś borderline.

Wracając do wizyty u psychiatry, dowiedziałam się o istnieniu u mnie czegoś takiego jak urojenia wielkościowe. Czyli, że jak czuję się Bogiem i Stworzycielem Wszechświata i kij wie czym jeszcze to wcale nie jest nic dobrego. Czyli wychodzi na to, że powinnam leżeć całymi dniami w łóżku i płakać w poduszkę jakie to życie jest niesprawiedliwe, bo to przecież norma w okresie dojrzewania. Szczerze mówiąc stęskniłam się za tymi dołkami bez powodu i spaniem do południa. Mniej płaczę, ale równie dobrze może to być cisza przed burzą. A właściwie przed psychozą. Czuję w sobie jakąś siłę, chęć do sprzątania, kolorowania antystresowych pierdół, a nawet do jutrzejszego wyjścia z domu. Dzieją się dziwne rzeczy, a ja zastanawiam się czy mam się niepokoić. Powiedziano mi, że w razie potrzeby będę mogła sobie dawkę leku zwiększyć, ale ja na razie takiej potrzeby nie mam, na autopilocie sobie lecę powoli.