Opuszcza cię schizofrenia!

Chciałabym, by to było takie proste. Moje społeczne wycofanie w połączeniu z depresyjnym nastrojem stworzyło wręcz wybuchową mieszankę. Wiecie, to coś jak przeszywający z każdej strony umysłu ból duszy, od którego w żaden sposób nie można się uwolnić. Więc tak siedzisz przed tym komputerem i gnijesz. I siedzisz. I gnijesz. Opowiadając o swoich problemach ludziom po drugiej stronie, którzy nawet nie wiedzą kim jesteś. Nie przyjadą, nie poklepią po ramieniu i nie pocieszą. Kryjąc się pod tajemniczym pseudonimem "Ukrainka" tworzysz kółeczko adoratorów, którzy pchają się wręcz do pisania z tobą, robiąc sobie nadzieję na poznanie uroczej dziewczyny ze wschodu, której nigdy nie było i nie będzie. Zatapiasz się w kłamstwach coraz bardziej, wymyślając imiona rodziców, nazwę rzekomo zamieszkiwanej miejscowości i tracisz kontakt z rzeczywistością. Pragniesz krzyczeć, gdy ktoś z "jedynego słusznego" świata przypomina ci o twoim prawdziwym, polskim pochodzeniu. Słysząc prawdziwe imię, czujesz, jak łzy gromadzą ci się w oczach. Pojawia się chęć buntu. Nie, nie jestem M., jestem Ukrainką! Jestem nie stąd, zupełnie obca! Nie przyznaję się do was i waszego chorego świata pełnego chorych ideologii! Po czym w twojej głowie kotłują się myśli o wołyńskiej rzezi i przeprowadzeniu jej na terenie twojego własnego miasta. Ale nie dałabyś rady tego zrobić, jesteś zbyt zmęczona. Chce ci się tylko spać i płakać.