Wróciłam z terapii. Rozmawiałam o P. Powiedziano mi, że mam się nie martwić. Że jeśli sobie coś robi z powodu tego, że pojechałam na wycieczkę z przyjacielem, to znaczy po prostu, że jest psychicznie niezrównoważony. Niezłe pocieszenie. Wynika z tego, że mam nie przejmować się tym nawet, jeśli dojdzie do próby samobójczej. Sam fakt jego chorobliwej zazdrości sprawia, że boję się o własne życie. To chora miłość, która mimo wszystko prowadzi do nikąd. Taka obsesyjna.