Rozmowy z wszelkiego rodzaju psychologami, psychiatrami i terapeutami zawsze były, są i będą wyzwalaczami wewnętrznych przemyśleń i wręcz ataków nienawiści na własną osobę. Od czasu posiadania opiekującej się mną psycholożki nauczyłam się jedynie nachalnego ironizowania oraz zbyt dużego dystansu do siebie i do świata. Dla niej też dobry chyba jest synonimem zepsutego, przesiąkniętego dusznymi oparami, wypaczonego, wyzutego z moralności, perwersyjnego, zbrukanego, toksycznego do cna, grzesznego i okazjonalnie miewającego wyrzuty sumienia. Zawsze, gdy jestem w manii, stara się doprowadzić mnie do stanu takiego, bym nie potrafiła podnieść się z łóżka. Do chrzanu z takim psychologiem! Później człowiek chodzi z nosem na kwintę, a na pytanie {Jak życie?} odpowiada {Dobrze, chcę umrzeć.}, a potem już sama nie wiem jak się czuję. Połączenie poprzedniej manii z nadchodzącą (wywołaną oczywiście przez moją guru polskiej psychiatrii) depresją jest jak bomba atomowa, nic dodać, nic ująć. Można stwierdzić, że jako typowy schizofrenik obwiniam cały świat o moje złe stany emocjonalne, ale ja najzwyczajniej odczuwam, że wszelkie terapie i wizyty lekarskie prowadzą mnie do mentalnej zagłady.