Dziś wybieram się do psychologa, jak co dwa tygodnie w środę. I wiecie co? Nie wiem, czy chcę tam być. Mam wrażenie, że w ciągu paru minut przemyśleń znienawidziłam wszystkich psychologów, psychiatrów i psychoterapeutów stąpających po tej ziemi. Głupio mi jej mówić o emocjach. Mam z tym poważny problem, szczególnie, gdy mam mówić o swojej chęci okaleczenia się. Dwa dni temu znowu powróciła i od tej pory męczy średnio co godzinę. Ale ja się nie poddam, wierzę w to, że jestem silna i tego nie zrobię. W maju prawdopodobnie schodzę na niższą dawkę leków, trochę martwię się jak to będzie i ogarnia mnie (wprawdzie nieduży, ale zawsze) wewnętrzny niepokój. Ciągle piszę o obawie przed psychozą, bo u mnie psychoza objawia się jechaniem na autopilocie i częściowym zerwaniem kontaktu ze świadomością, czego nie chcę.

Miałam dziś jeszcze iść z D w odwiedziny do naszej starej szkoły, ale dziś mam tryb lenia i chyba skończę na oglądaniu anime i słuchaniu tej całej RiRi (wpadłam w obsesję) przy pisaniu bzdur. Nie wiem co powie psycholożka na moje obawy związane z odstawianiem leków. Zapewne, jak to ona, zacznie przytakiwać i niczego mi nie doradzi. To takie irytujące. Czy wszyscy psycholodzy tacy są? Ktoś z Was może chodził do psychologa i było to dla niego dobrym doświadczeniem? Ja spędzając większą część życia na terapiach i rozmówkach o niczym doszłam do wniosku, że o dobrego psychologa naprawdę ciężko, a przynajmniej w moim mieście.

Nie mogę doczekać się wakacji. Wyjeżdżam z rodzicami na Rzeczyce, a z D (!) na wycieczkę do Krakowa.

Do potem, lecę dalej wędrować po Internetach Mniejszych!