A więc znowu lato. Gęste róże, Stasiuk i kryzys egzystencjalny - całe towarzystwo już tu jest. Przyprowadził mnie tu wykolejony zbieg okoliczności i fakt, że wszystkie dostępne testy diagnostyczne stwierdzają mi ciężką depresję, co odrobinę mnie bawi. Wczoraj na ścianie odrapanej kamienicy zobaczyłem graffiti: 'nie jem, by pisać'. Więc nie jem i piszę nocami na balkonie. Wieczorem pachniało dymem z ogniska, a mnie roiło się, że to wiosna. Cały dzień pod ciężkim kocem urojeń; wygląda na to, że zatoczyłem piękne, podręcznikowe koło i wylądowałem w dwa tysiące dwunastym roku. A fakt pisania tutaj może okazać się po prostu ostatnim gwoździem do trumny. Jestem trochę na siebie wściekła, trochę dumna, strasznie sobą przerażona. Niecałe cztery miesiące i udało mi się rozebrać swój umysł na części pierwsze, zdemolować całe to misternie zbudowane miasto na piasku i dotrzeć do g ł ę b i. A to, co z niej teraz wyłazi, fascynuje mnie w sposób bliski temu, jak dzieci fascynują potwory morskie.

Jeśli ktokolwiek tutaj przechował w swojej czaszce wspomnienie tej fatamorgany zwanej mną - miło Cię widzieć.

Nic nie indukuje mi takiego egzystencjalnego zdziwienia, jak fakt, że istnieję w głowach innych ludzi. Szczególnie obcych ludzi, po tylu latach. Ale jeśli chcesz wiedzieć, to do zalogowania się skusił mnie fakt, że odwiedziłaś mój profil w tym miesiącu. Zaciekawiło mnie, jaka reprezentacja mnie mogła w ogóle przetrwać.

Cóż, w moim przypadku nie testy internetowe, tylko diagnostyczne z prawdziwego zdarzenia, jak Beck i MMPI-2, plus kryteria DSM-5. No i też diagnozują mi więcej niż tylko depresję.

Ja pamiętam 2012. i 2013. tak wyraźnie, że ciężko w to uwierzyć. Do niedawna pamiętałam je niemal dzień po dniu, ale wspomnienia trochę zblakły, odkąd przestałam obsesyjnie do nich wracać.