Użytkownicy przeglądający ten wpis: 1 gości
Ocena wpisu:
  • 1 głosów - średnia: 5
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
sun on my face
11 maj 2018
8:30
piątek

Cześć. Nie jestem do końca pewna, ale coś mi świta, że to właśnie rok temu w piątek, a był to 12 maj, spotkałam się pierwszy raz z S. Juwenalia. Odliczałam do tego dnia i stresowałam się tym przeogromnie od miesiąca. W zasadzie odkąd się dowiedziałam, że się spotkamy. 
A dziś? Dzisiaj mam wolne, obudziłam się po 6, wstałam żeby zjeść ryżankę ale wróciłam z powrotem do łóżka. Wstałam drugi raz, zrobiłam sobie kawę i siedzę na tarasie. Jest dzisiaj bardzo ciepło, mimo, że dopiero ranek. Kot leży obok mnie, jestem cała w sierści. Łyk kawy. Wolne piątki to jest to. 
Wczoraj też nie pojechałam do Krk, miałam niby zajęcia, ale tylko jedne i nie obowiązkowe, w sensie projektowanie, na które na tym etapie już nie trzeba chodzić tak często, byłam w poniedziałek, starczy. Ogólnie to stwierdzam, że powinnam być bardziej wdzięczna i doceniać to, że jestem na tych studiach. Dla mnie na co dzień to nic wielkiego, codzienność. Meh, znajomi, meh, zajęcia, meh, wykłady, meh, projekty. Iść, czy nie iść, postarać się bardziej, czy oddać coś na odpierdol. Zapomniałam jak ciężko miałam w liceum i ile robiłam, żeby się dostać, a teraz sobie chodzę i nie widzę w tym naprawdę NIC wielkiego. Oh, Martiii... Zdałam ten pierwszy rok, najgorszy na tych studiach. Udało się. Jestem dalej. Idzie mi okej, naprawdę dobrze. Dopiero, kiedy porównuję poje studia z tym co robią teraz inni widzę to, jak dużo osiągnęłam. Kiedy wchodzę w mój świat, zaszywam się na swoim kampusie, a nawet nie, bo przecież mój wydział jest osobno, na samym końcu miasta.. ale kiedy wchodzę w jakieś inne grono doznaję szoku. Ktoś kto to czyta, jeśli ktoś czyta może pomyśleć, że się wywyższam. Może właśnie to robię, ale nie zapominajcie ile mnie to kosztowało. Pamiętam, kiedy w liceum chodziłam jak zombie.. bez przerwy. Płakałam przez matematykę, chodziłam jak trup ze zmęczenia, wstawałam codziennie (!!!) o 5 rano, żeby o 7:30 już być w Krakowie na matematyce. Nawet w poniedziałki. A w piątki? Kończyłam przed 22, przez kurs rysunku, wracałam do domu na kilka godzin i o 8 rano w sobotę znowu byłam na kursie. Dodatkowe zajęcia z historii sztuki w poniedziałki, znowu kończyłam o 20. Nie miałam przerw, nie miałam weekendu, nie miałam świat, bo na święta miałam do zrobienia 100 zadań z matematyki. Rozszerzonej. Pani uwzięta na mnie zawsze brała mnie do tablicy, swoją drogą jestem jej za to teraz wdzięczna. Pamiętam jak wtedy myślałam sobie, że oh, jakby to cudownie było mieć chociaż jeden dzień w  tygodniu wolny. Bardzo proszę, w piatek o 8:40 piję kawę na tarasie. To wygląda jakbym się obijała. No.. wygląda, ale wczoraj wstałam równie wcześnie, sprzątałam gruntownie swój pokój, dom, zrobiłam obiad, robiłam projekt z budo, robiłam projekt z projektowania. Mniejsza, że jest to zajęcie bardzo dla mnie przyjemne, ale przecież o to chodzi w życiu. Doprowadzić do tego, żeby kochało się swoją pracę. Na razie owszem, bezpłatną, na studia, ale za dwa lata.. Zaraz dopiję kawę i muszę wziąć się do pracy. Może jeszcze najpierw poczytam. Nie planowałam tego, ale od ferii przeczytało mi się bardzo dużo książeczek i uwierzcie, że nasze móżdżki, mimo iż studiujące i niby wykształcone, tak naprawdę są śmierdzącymi leniami i jedynym na to lekarstwem jest CZYTANIE. To jedna z niewielu czynności, która sprawia, że nasze mózgi są skupione tylko na tej jednej rzeczy, nie działają automatycznie, tak jak na przykład teraz mój, kiedy to piszę. Ręce przecież same pamiętają układ klawiszy na klawiaturce. 
Się rozpisałam, eh. Słońce mi tu za bardzo już przygrzewa, wracam do domu. Reasumując, no, Marti, jestem z ciebie dumna dziewczyno. Zmiany, zmiany, wszystko w dobrą stronę. Koniec toksycznych relacji, koniec zmęczonej buzi, koniec stresu. Dzisiaj wieczorem jadę do Krk NA RANDKĘ, co już w ogóle jest jakimś kosmosem. Ale spokojnie, jestem chyba najbardziej zdystansowaną osobą na świecie, w sumie to nie mam zamiaru iść jakoś do przodu w tej relacji. Może pójdziemy na kawę. I tyle. Żadnych gwałtownych ruchów, żadnego przeskakiwania etapów. Zresztą T mi się ostatnio śnił dwie noce z rzędu, co jest już w ogóle zabawne. Mój móżdżek chyba jeszcze nie zmądrzał do końca. 



Koniec. 
Ide coś robić, słońce mi pali ciało.

I just want to be perfect   .
Odpowiedz
Komentarze (łącznie 0)

Skocz do: