Cześć wszystkim.

Być może ktoś z Was pamięta mnie z bravo, a przynajmniej taką mam nadzieję. Bo ja pamiętam wielu z Was. 

To zabawne, że właśnie dzisiaj, po tak długim czasie, zawitałam na swój stary blog, by napisać ostatni już post, taki trochę pożegnalny dla tego portalu, a jednocześnie dla jakiejś części siebie, jaką tam zostawiłam. I nawet jakaś łezka wzruszenia się z mojego oka polała, bo taka w końcu emocjonalna jestem.

A tutaj okazało się, że jakaś dobra dusza stworzyła TO miejsce i oto jestem znowu, tym razem z ogromnym uśmiechem na twarzy. 

I jak Milva powiedziała - z bravo chyba nie da się wyrosnąć. Ale wiecie co? To dobrze, o.