Wybacz - dużo spraw na mnie ostatnio spadło i nie zaglądałam tutaj. Mam nadzieję,że pewne sprawy, którym poświęcam teraz więcej uwagi potoczą się pomyślnie.

Nie traktowałam Twoich wypowiedzi, jako szukania pola do odbicia piłeczki, choć nie ukrywam - niełatwo było nadać mi charakter tej polemice, która się wywiązała. Tak czy siak, miło, że o tym wspominasz, bo wiele to wyjaśnia. Tym bardziej rozumiem, jeśli faktycznie jesteś - tak jak mówisz - jesteś osobą gniewną i wchodzącą w dorosłość. Przywodzi mi to na myśl ten szczególny rodzaj buntu, często związany z poszukiwaniem swojej drogi i własnego miejsca we Wszechświecie, z którego niektórzy nie wyrastają i ja chyba jestem jedną z nich.

Dużo pytasz, jednak nie oznacza to wcale że ja, pisząc powyższy wpis, mam na te pytania odpowiedź. Gdyby tak było - nie powstałby. Kobiecość i męskość, (a także sprzeciw i uleganie stereotypom, o których wspomniałaś) jest faktem. Jednak charakter ich siły zmienia swoje oblicze w mojej głowie w kontraście do czytanych książek, rozmów z kobietami i mężczyznami, własnych przemyśleń i samotnych spacerów. Mogłabym długo o tym opowiadać, ale pełniejszy obraz zapewne miałabyś znając mnie osobiście i mogąc komentować na bieżąco to, jak - dopiero - kształtuje się we mnie esencja tych dwóch pojęć - podczas rozmów, ale i zachowań, gestów, współdzielonych przemyśleń.

Fakt, że przywędrowałaś z bravo jest w jakimś stopniu odpowiedzią na moje pytanie, ale o wiele bardziej znaczącym jest to, co napisałaś o sobie - gniewna młodość. Wydaje mi się, że w dużej mierze tworzy nas to, co prowadzi do emocji, uniesień, wzruszeń, lęku lub niepokoju. Zawsze ciekawi mnie w nowych ludziach to, co jest obiektem ich zainteresowań i muzyka, która jest w stanie poderwać ich stopy do tańca.