Rozumiem, co chcesz powiedzieć. Zgadzam się z tym w dużej mierze - także z tym, że krzywda jest nam robiona. Kwestia, z którą nie do końca się zgadzam, to godzenie się na takie traktowanie. I oczywiście o ile na świecie jest to problem wynikający z faktu, że przez wszechobecność tak negatywnych zachowań wobec kobiet są one odcięte nawet od świadomości istnienia silnych, kobiecych wzorców, które mogłyby naśladować, o tyle tekst, który napisałam nie ma globalnego charakteru. Odwołuje się raczej do tej drugiej części:

(05.03.2017, 13:19)NoOtherLove napisał(a): Ale to o czym ty mówisz, tj postrzeganie się przez nas same jako słabe i gorsze (albo jeśli nie nas same, to inne kobiety), jest też dosyć powszechne.

I to ta część jest dla mnie obecnie osobistym meritum. Oczywiście, że żadna z nas nie rodzi się gorsza czy głupia - ale wiara w to, co jest Ci wpajane jest według mnie niczym innym, niż brakiem samodzielnego myślenia. Je też trzeba sobie wyrobić lub jak można lepiej to ująć - nauczyć. Dla jednych jest to łatwe, innym przychodzi trudniej i - jak obie wspomniałyśmy - dla niektórych kobiet jest niemal niemożliwe, jeśli chodzi o kręgi społeczno-kulturowe  w jakich się wychowują.

Pytasz mnie o kobiecość i o męskość. W świetle dzisiejszych czasów obie są dla mnie walką - o wiarę w siebie. Nie zmienia to faktu, że obie są także siłą - o różnym charakterze, ale tradycyjny podział delikatność/siła jako wartości przypisywanych im na co dzień nie przekonuje mnie wcale.
Więc teraz ja chciałabym zadać Ci pytanie, jeśli masz rzecz jasna ochotę odpowiedzieć - kim jesteś? Przez wzgląd na charakter, jaki przybrała nasza rozmowa wzbudziłaś moją ciekawość.