By rozmawiać z Bogiem tylko wciśnij Siedem
Stosy tragicznych myśli, bo to nie żaden Eden
Schizofazja od nowa burzę mózgową szykuje
Niedoskonałoniczności agonii od zawsze żałuję
Za każdą chwilę dziękuję, za bycie w tym eterze
Gdy patrzę na świat, w to, że jestem już nie wierzę.

Toniemy tu pod mgłą nieświadomości oraz mrokiem
Zaczipowani i zatruci podążamy wciąż równym krokiem
Każde słowo drugiego "lepszego" dla nas jest wyrokiem
I wciąż kuszą głośne myśli by w łeb kulkę sobie strzelić
Bo z nikim nie można własnym światem się tu dzielić.