być może to przez słońce.

nie było go tyle czasu, więc można uznać, że w sumie była noc.

więc teraz, po kilku dniach bez słońca zauważyłam,że mój mózg nie miał kiedy się wyspać.

a teraz jest słońce. siedzę tyłem do okna

ale wiem, że tam jest.

więc może przeżyję - pomyślałam odpalając dziś papierosa na mrozie.

może jakiś mechanizm odwlecze nieco tę kosmiczną asteroidę, która mknie mi na spotkanie

w otchłani wszechświata, gdzieś ponad moją głową.

smażenie kotletów mielonych zdominowało moje wielce szalone życie - robiłam je raptem trzeci raz w życiu i jestem pod wrażeniem, jak ekonomiczne to danie. Tak wiem, mięsożerca bez serca. 
niedługo nasza rocznica - moja i Rokeza
tak, dalej jest ze mną, choć nie wiem dlaczego i jak długo to jeszcze...
nieważne. nie wiem, co mu dać, pierwszy raz od 5-ciu lat nie wiem, co mu dać i czy w ogóle wypada.
a... no i te całe... Walentynki.
jakieś pomysły?

tęsknię za górami. w moim sercu całkiem niedawno odezwało się coś, co najpierw zaczęło cichutko popiskiwać, skomleć, a teraz wyje na całego, bez odpowiedzi. może to śmieszne, ale to słońce jest dla mnie niepodważalnym zwiastunem wiosny. wiec pewnie minie kilka dni i zmienię czarny płaszcz na równie czarną skórzaną kurtkę.
i będę trochę szczęśliwsza.