Milva, słońce Ty moje - ja dobrze wiem, o czym mówisz z tą niby "depresją". Jak chcesz, to ja się z Tobą chętnie do psychologa wybiorę, bo ostatnio, siedząc tak sobie, pijąc kawę i patrząc w ścianę, pomyślałam sobie podobnie - coś na zasadzie wiesz: kurczę, ze mną dzieje się chyba coś niedobrego. Niby wszystko jest jakoś... normalnie, ale gdzieś na dnie mnie mam w sobie tak ogromny smutek i niechęć do życia, że marzę o położeniu się na łóżku, zakopaniu pod kołdrą i nie wychodzeniu stamtąd co najmniej do wiosny. Meh.

Ale... Ale... No - jednak myślę, że to tylko taki po prostu czas. Może sprzyja temu zima, może nie wiem co... A my silne kobiety jesteśmy przecież, prawda? No - więc się nie poddajemy żadnym smutkom!