D. prawie wcale się nie odzywa. Ewentualnie po to by mi posmęcić i ponarzekać. Ogółem jest mi smutno i nie mam na nic ochoty. P. zrobił się znowu jakiś dziwny. Zajadam smutki cukierkami czekoladowymi. Nie chce się pisać, więc nie piszę długo. Myślałam, że mam wenę, a tu guzik. P. wkurza, D. załapał deprechę i podejrzewają u niego zespół paranoidalny (taa, przy tej częstotliwości tych pseudoepizodów już dawno stwierdziłam, że ma schizę), a inni ludzie jakoś mnie nie obchodzą. Poza J., z którą się wczoraj zobaczyłam. Dzisiaj wciąż uparcie stoję przed lustrem i przyglądam się swojemu odbiciu. Mimika typowego schizofrenika. Moja własna twarz tak mnie irytuje, że najchętniej przyłożyłabym sobie wielkiego plaskacza. Jestem przegrywem życiowym i niczego na to nie poradzę. Od dzisiaj przechodzę na dietę. Nie mogę tak zajadać problemów, bo po tej całej olanzapinie chce mi się jeść za dziesięciu. Słabo.