Popłakałam się, serio ;_; Ale nie ze smutku, zresztą wiesz kochanie...nawet nie wiesz jak mi się przyjemnie robi, ciepło na sercu gdy to czytam. Ale z drugiej strony jednak smutno widząc jak wiele rzeczy cię męczy, a ja niewiele mogę pomóc Sad
Jednak wierzę, jak i ty, że przetrwamy, że wszystko będzie kiedyś - już niedługo - całkiem inaczej...nie wyobrażam sobie zresztą by mogło nie być, nie widzę swojego życia w którym nie byłoby ciebie, kotek, nie potrafię przestać cię kochać, nie chcę nawet, jesteś warta tego by oddać ci całe swoje życie, warta tego co czuję i nigdy nie żałowałam, ani przez chwilę że się poznałyśmy. Teraz zostaje nam tylko dać radę do tego momentu, kiedy to wszystko nam się zwróci, całe twoje dobro, to ile wycierpiałaś....ja wierzę że tak będzie i ty też uwierz. Musi być!


P.S. I nie nazywaj się egoistką, proszę. Nie wymagaj od siebie cudów, jesteś tylko człowiekiem no, masz prawo do załamań, gorszych dni i tego wszystkiego, nawet mimo ogólnego szczęścia ;_;