Użytkownicy przeglądający ten wpis: 1 gości

Ocena wpisu: 1 głosów - średnia: 5 1 2 3 4 5 Don't touch me.

« Starszy wpis | Nowszy wpis »

Komentarze (łącznie 1)

Dodał(a): ⬤ undoubtedly   Ranga: Bezobjawowa Kryminalistka ( ͡° ͜ʖ ͡°)   Data: 04.11.2017, 18:27 (Edytowany 04.11.2017, 18:29 przez undoubtedly.) ** Cześć wam. ** Właśnie dotarło do mnie jak egoistyczną świnią jestem. Mając osobę, którą kocham i to na dodatek ze wzajemnością mimo tego pragnę zakończyć (samobójczo) swoje życie. Mając przy tym również paru innych bliskich, którzy darzą mnie ogromną troską. Na pewno by pomogli, gdybym użyła dwóch czy trzech niby prostych, ale magicznych słów. Potrzebuję wsparcia lub nie daję rady raczej by wystarczyło, aby ktoś mnie przytulił i pokazał jakoś, że życie ma sens. Unosząc się jednak uparcie swoją dumą i sugerując się egoistycznymi myślami nie potrafię poprosić o jakąkolwiek pomoc. Tylko płaczę po kątach albo z ponurą miną mruczę, by się mną nie przejmować, bo wszystko jest w porządku. Jeszcze, na ironię, najbardziej płaczę z tęsknoty za wspomnianą osobą, którą darzę ogromnym uczuciem, jakim nie darzyłam nikogo. Związki na odległość są cudowne i trwałe, ale tęsknota za ciepłem ciała, jej głosem i obecnością zawsze mocno mnie przerastała. Czuję, jak moje serce rozpada się na miliony kawałków. Dopiero po powrocie z Ukrainy jadę do Mojej Cudownej Kruszynki. Zostanę przy niej już na zawsze i wiem, że będzie to ogromne szczęście dla nas obu, tylko teraz mam ogromne wyzwanie. Nie dać się myślom mówiącym o tym, że nigdy nie będziemy razem, że ta miłość realnych życiowych problemów nie przetrwa. Bo ja czuję, że to na zawsze. Tylko muszę wytrzymać dziesięć miesięcy. Aż dziesięć cho.ler.nych miesięcy. I mimo ogromnie wahliwej wiary, modlę się przed zaśnięciem codziennie o to, że gdy wrócę do Polski, ona będzie na mnie czekać. Poza tym od dwóch dni wcale nie mam apetytu. Nawet mój ulubiony barszcz mi nie smakuje i ledwo go w siebie wmusiłam. Przeglądając się dzisiaj swojemu odbiciu w galeryjnej wystawie stwierdziłam ku własnemu przerażeniu, że wyglądam jak siedem nieszczęść. Nie chodzi o to, że uważam się za nieatrakcyjną. Po prostu wyglądałam wtedy, jakbym nie spała przez kilka nocy i wyszła na miasto prosto z łóżka, chociaż staranny makijaż i dobór ubrań zajęły mi coś koło godziny. W twarzy widać zmęczenie, smutek i bezradność. A włosy rozwiał wiatr i nie mam nawet siły ich poprawić odkąd weszłam do mieszkania. Na czole i górnej części twarzy sterczą więc niechlujnie opadające kosmyki. Na szczęście umyte i rozczesane, ponieważ rano jeszcze miałam odrobinę siły, by coś ze sobą zrobić. A teraz nie mam siły chociażby się podnieść z krzesła. Szukaj postów Odpowiedz

Komentarze w tym wpisie

Don't touch me. - przez undoubtedly - 04.11.2017, 18:27 RE: Don't touch me. - przez LadyPropastia417 - 04.11.2017, 19:17