Cześć.

W szkole u mnie lepiej. Pozostała tylko matematyka, bo z fizyki już nie jestem zagrożona.

Jednak nie wiem, czy warto starać się z nauką, o studia i tak dalej, czy jest jakikolwiek sens.

Stwierdzili u mnie rzadką chorobę genetyczną i prawdopodobnie zostało mi kilkanaście lat życia.

Żałuję, że poszłam na te badania, bo mogłam żyć w nieświadomości.

Cholernie mi smutno, bo kogoś kocham i nie chcę go opuszczać.


Patrząc jednak z innej perspektywy, skoro ta choroba jest ukryta, może do późnej dorosłości nie ujawni się i mój organizm sobie z tym wszystkim poradzi? c:
Nie mogę tak gdybać, bo od gdybania bierze się najwięcej stresu. Nie będę myśleć o przyszłości w negatywach i obiecuję to sobie teraz przy was wszystkich.

Dopisek po dniu: Staram się w kółko myśleć, że będzie dobrze, ale te starania idą mi coraz gorzej.