Jeeeju, te czasy kiedy z Moim pisaliśmy codziennie po kilkanaście godzin...  Przepadły bezpowrotnie, jednak pamiętam moją radość, gdy pisał pierwszy i zaczynaliśmy prowadzić długie rozmowy o wszystkim i o niczym. Doskonale rozumiem co czujesz. I u mnie to samo, że znajomość przez Internet i na początku mnóstwo obaw...i motylki w brzuchu. Też traktuję bloga jak pewną formę terapii, z tym, że chodzę do psychologa, któremu mówię mniej, niż piszę tutaj. xD To trochę śmieszne, ale łatwiej jest mi otworzyć się przed obcymi ludźmi w Internecie, niż przed psychologiem.