Nie bardzo wiem od czego zacząć. Mam w głowie tyle sprzecznych myśli. Kawka paruje i czeka na wypicie, a ja umieram mentalnie wśród swoich własnych wątpliwości. Chodzi mi głównie o D, któremu nagle odechciało się gdziekolwiek ze mną wychodzić. Może trzyma mnie na dystans? Od zawsze miałam problem z rozumieniem płci przeciwnej. Prawdopodobnie dlatego pomimo ciągłych ucieczek i kłótni będę starała się go zatrzymać przy sobie. A właściwie ją. P jest transseksualistą. (Nareszcie odważyłaś się o tym napisać.) Dlatego trudności się pojawiają. On z reguły chce być traktowany jak prawdziwa kobieta, z czym mam problemy, bo widząc mężczyznę w realnym świecie mam z tym większy kłopot, niżeli via sieć, widząc go na zdjęciu w typowo kobiecym makijażu i kiecce. Undoubtedly, kurde, w co ty się wpakowałaś! Z D byłoby łatwiej, ale od tego patrzenia na transowanie już nawet nie wiem jaką mam orientację płciową. xD

Wyłączyłam Heroinę i zaczęłam słuchać Avril. Jak na początku gimnazjum. Jest moc.

Jesteście moją jedyną motywacją do pisania czegokolwiek w tym necie. :') Miłego dnia życzę wszystkim!